Benieuwd naar hoe het is om te wonen in een huis van Cordaan? Welke medewerkers u er tegen kunt komen? En welke medebewoners? Wilt u weten hoe het is om te werken bij Cordaan? En vrijwilligerswerk te doen?
Lees hier de ervaringsverhalen van cliënten, verwanten, medewerkers en vrijwilligers van Cordaan. Het verhaal van Francis bijvoorbeeld, verzorgende in De Die, of van Midas, die woont bij Landlust.
Ik kan weer echt mijn vak uitoefenen.
Ellen Schuil is wijkverpleegkundige bij het project de Zichtbare Schakel. Ze legt uit: “Met dit project plaatst Cordaan de wijkverpleegkundige weer terug waar ze hoort: in de wijk. Zoals het vroeger was: de wijkverpleegkundige kreeg een signaal van huisarts of familie en ging kijken wat er aan de hand was. Dat was heel laagdrempelig, en heel herkenbaar. In de loop der jaren is die functie heel anders geworden. Door indicatiegerichte zorg ging je voor een specifieke taak naar mensen toe. Er was geen ruimte voor een gesprek, of om te zien wat er verder misschien aan de hand was. Daardoor hebben veel wijkverpleegkundigen de zorg verlaten. Dat wordt met dit project weer ingehaald.”
Ellen Schuil begon in deze nieuwe functie, nadat haar vorige baan haar te administratief werd. “Ik wilde graag weer contact met cliënten, want daarom werk ik in de zorg. Ik las de advertentie en dacht: dat is het! Ik ben echt heel enthousiast. We zijn nu bezig een netwerk op te bouwen, mensen moeten je gaan kennen. Het gaat nu echt lopen, je krijgt zorgvragen van cliënten met complexe zorgsituaties, op het gebied van zorg, welzijn en wonen. Natuurlijk kun je niet zelf alles oplossen, maar je kunt wel boven water krijgen wat er aan de hand is, en oplossingen zoeken. In deze functie heb je alle mogelijkheden om je vak als verpleegkundige uit te oefenen. Dat is een enorm voordeel en het maakt het werk hartstikke leuk. Je bent niet meer indicatiegebonden, hebt niet te maken met minutenregistratie. Je kunt alle tijd en aandacht besteden die nodig is bij cliënten. Zo kan ik eraan bijdragen dat mensen zelf de touwtjes weer in handen kunnen nemen. Als ik merk dat ik daarin geslaagd ben ik blij!
Ik ben het type van ‘gooi mij maar in het water’. Ik spartel, maar daarna ga ik wel zwemmen!
Ze is open en maakt makkelijk contact. Bij Cordaan kreeg ze daarom de kans de cursus Herstel en de opleiding Trajectontwikkeling ervaringsdeskundigheid (TOED) te volgen. Nu is ze ervaringswerker. Ze werkte eerst een jaar op een vrijwilligerscontract bij het team Herstel, maar heeft inmiddels een baan als betaalde kracht bij Cordaan voor 32 uur per week. Samen met een collega begeleidt Claudia groepen deelnemers in het traject ‘Hey, doe je mee?’ Claudia: “Dat doe je altijd samen, zodat je kunt napraten en elkaar feedback kunt geven. Je hoort zoveel heftige en confronterende verhalen.”
Claudia organiseert activiteiten in de Week van de Psychiatrie, probeert mensen in beweging te krijgen. Ze plant, organiseert, werft deelnemers en geeft trainingen via een soort ‘meester-gezelconstructie’. Ze kan ook inspringen als het nodig is om de relatie tussen een medewerker en een deelnemer te verbeteren. “Het is zwaar werk, maar ik leer enorm veel. Ik ben het type van ‘gooi mij maar in het water’. Ik spartel, maar daarna ga ik wel zwemmen!”.
Met een staalborstel verwijder ik al het roest van de boot. Dat is best een klus. Vooral met die kou ‘s winters.
Jean Paul (ook JP genoemd) werkt bij TransTech en is het liefste met boten bezig: “Ze komen hier helemaal verrot, verroest en vol gaten binnen. Ik ben veel bezig met borstelwerk. Met een staalborstel verwijder ik al het roest van de boot. Dat is best een klus. Vooral met die kou ‘s winters.” Binnenin de loods is het steenkoud. Er staat een kachel, maar alsnog moet je kou-bestendig
zijn. JP vervolgt: “De gaten in de boot las ik dicht. Als dat gebeurd is en de boot is helemaal roestvrij dan ga ik hem opnieuw verven.”
JP vertelt dat werk vaak in opdracht gedaan wordt. “Medewerkers van Cordaan verwijzen klanten voor las- en reparatieopdrachten door naar TransTech. Regelmatig komen boten hier ook zonder eigenaar binnen. Bijvoorbeeld via de gemeente die ze als ‘wrakken’ uit de grachten haalt. De mannen van TransTech knappen ze dan op. We werken hier aan verschillende boten en auto’s tegelijk.”
Alle medewerkers van TransTech leren technische vakvaardigheden, zoals sleutelen, lassen, auto-onderhoud- en plaatwerkwerkzaamheden via Leerlijnen van het Leerwerkbedrijf. Daarnaast leidt TransTech hen op voor het behalen van een vaarbewijs en bij gelegenheid ook een rijbewijs. Momenteel is JP bezig om zijn vaarbewijs te halen. “Dat heb je nodig om de boten op te kunnen halen en ze naar TransTech te brengen. Vaak gaan we zelf naar locaties toe als we horen dat daar een oude boot ligt die geen eigenaar meer heeft of we halen de boot op bij de eigenaar.”
In een andere gemeenschap zou ik misschien moeilijker passen.
Kraka-e-Sewa is de enige Surinaamse dagbesteding van Cordaan in de stad. De cliënten, allen Surinaams en lijdend aan beginnende dementie, komen uit de hele stad naar het Anton de Komplein in Zuidoost. De meeste met vervoer dat door Cordaan is georganiseerd. Maar meneer Lieuw-a-Soe komt met zijn eigen scootmobiel. “Ik woon om de hoek bij Kraka-e-Sewa, kom hier twee of drie dagen per week. Hier zit ik tussen landgenoten. In een andere gemeenschap zou ik misschien moeilijker passen. Mijn denkmethode is anders.”
Dit werk is super aantrekkelijk. Die veelzijdigheid had ik niet verwacht.
Vanaf je achtste al de wens in het ziekenhuis te werken. Afgestudeerd HBO Verpleegkunde. Dan een teleurstellende ervaring in een ziekenhuis. Wat nu?
Voor die vraag stond Nikki Kroon. Ze neemt een woest besluit en gaat iets heel anders doen. Nikki gaat werken in de winkel van het Van Gogh Museum. Best leuk voor een tijdje, maar dan begint het toch te kriebelen. Ze komt in contact met Cordaan Thuiszorg. Daar hoort ze over de mogelijkheid via een traineeship kennis te maken met het werk van wijkverpleegkundige. Het is een verkorte opleiding om zelfstandig als wijkverpleegkundige aan de slag te gaan. Ze gaat het doen.
Inmiddels voelt Nikki zich thuis in de wijk: “Dit werk is super aantrekkelijk. Van indiceren tot ziekenhuis-verplaatste-zorg. En relaties onderhouden met andere hulpverleners en mantelzorgers. Die veelzijdigheid had ik niet verwacht.”
Mensen met een beperking mogen best in zichzelf geloven
Hij was pas 27 jaar, en had toen al flink wat ervaring met de VGZ cliëntenraad. “Voor een voorzitter was ik nog een heel jong broekie. Ik heb het nagevraagd en het schijnt dat ik dé jongste, of één van de jongste voorzitters ben geweest.” Perez Dalloe was vicevoorzitter en secretaris, toen de vorige voorzitter, Ilje Hensen, plotseling overleed in 2013. “Aan Ilje heb ik veel te danken. Ze is voor mij een heel groot voorbeeld: iemand met een lichte verstandelijke beperking die echt opkomt voor de belangen van mensen zoals zij zelf.”
Sinds hij door de VGZ cliëntenraad is gekozen tot nieuwe voorzitter heeft Perez een groot besef van wat dat betekent. “Met de zorg mag je niet sollen, want je hebt wel te maken met mensen met een beperking. En dat is een kwetsbare groep. Daarom is het voorzitterschap een hele grote verantwoordelijkheid. Daar hoort ook bij dat je je correct gedraagt. Als ik van mijn woongroep kom, zeggen mensen wel eens: wat ben je netjes! Dan zeg ik: je weet toch dat ik voorzitter ben? Dan kun je toch niet in een spijkerbroek komen?”
“Ik heb zelf ook een licht verstandelijke beperking. Maar ik zit er niet mee. Ik weet heus wel dat iemand met zo’n beperking iets in de maatschappij kan betekenen. Ik vind dat we mensen met een licht verstandelijke beperking best een kans mogen geven. Zodat ze iets terug kunnen doen voor de samenleving. Dat is ook participatie: daar zijn alle leden van de cliëntenraad een voorbeeld van. Mijn vicevoorzitter is Mireille Buree. Naar haar kijk ik met open bewondering. Ze is ook Wmo-ambassadeur. Ik hou ervan dat mensen met een beperking ervoor knokken. Dat is wat wij kunnen laten zien: mensen met een beperking mogen best in zichzelf geloven.”
Iedereen kent me hier. Als ik in de spoelkeuken sta zeggen de mensen altijd even gedag. Tot morgen! Prettig weekend!
Mitchell werkt in de bedrijfskantine van Woonzorg in Amstelveen. Hij werkt daar voor Catering van het Land, samen met Britt en Len. ‘Ik werkte eerst in de broodjeszaak op het Europaplein. Maar toen zochten ze voor deze kantine er iemand bij. Ze hadden me hier hard nodig.’
Mitchell zet de saladebar klaar, maakt het buffet in orde, zit achter de kassa en staat in de spoelkeuken. ‘De kassa is het leukst. Mensen helpen, een babbeltje maken enzo. Iedereen kent me hier. Als ik in de spoelkeuken sta zeggen de mensen altijd even gedag. Tot morgen! Prettig weekend! Ik heb het hier gewoon naar mijn zin. Het is gezellig, met Britt en Len.’
Bruck Goede is oprichter van Catering van het Land: ‘Ik ben zelf opgeleid in het Fifteen-project van Jamie Oliver. Dit is de professionele basis geweest voor de persoon die ik nu ben. Helemaal omdat mensen mij altijd vertelden dat het helemaal niks met mij zou worden. Wat me het meest is bijgebleven is de energie en passie die mijn leermeesters voor het vak hebben en hoe aanstekelijk dit werkte. Deze fascinatie is in de loop der jaren alleen maar groter geworden. Ik ben Jamie eeuwig dankbaar voor de kans die ik heb gekregen en daarom gedreven om iets terug te doen voor de maatschappij. Voor mij was dit aanleiding om met Cordaan samen te werken. Dagelijks haal ik hier meerwaarde uit, maar nog belangrijker is dat ik hoop dat Mitchell ook zelf meerwaarde hieruit creëert en het weer doorgeeft.’
Mensen inspireren vind ik gaaf!
Na 13 jaren ervaring in de wijkverpleging was ik vorig jaar toe aan een nieuwe uitdaging. Een jaar geleden hoorde ik van het traject van de V&VN om ambassadeur te worden voor de wijkverpleging. Het leek me de uitgewezen manier om mijn passie en enthousiasme te delen.
Want enthousiast over het vak ben ik zeker! Ik word betaald om lekker door Amsterdam te crossen. Daar ondersteun ik de een na de andere buurtbewoner en geef hun leven wat meer kwaliteit. Ik kan geen dankbaarder beroep bedenken. En toch zijn er te weinig mensen. Dus hebben we rolmodellen nodig die deze boodschap verspreiden.
Het is hier op Landlust lekker rustig
"Ik woon vanaf december 2015 op Landlust in Diemen. Eerst dacht ik dat het een boerderij was. Het ligt namelijk naast het bos, wat ik heel leuk vind. We wonen met zes jongens. De oudste is 24 en de jongste 21. Ik ben 23 jaar. We kunnen het goed met elkaar vinden. Je kan goed merken wie de oudste zijn: die reageren wat relaxter en hoeven minder te stoeien.
Ik ben geboren in de stad Amsterdam, maar ik heb meer het boerse hart, zeg maar. Het is hier op Landlust lekker rustig. En ik heb leuke buren. Meestal zitten we ‘s avonds bij Bram muziek te luisteren of gamen.
Ik wil wel zoveel mogelijk zelf koken en zelf bepalen wanneer ik eet. Want ik eet liever later. We kregen hier ook een kookcursus, waar ik nieuwe gerechten leerde koken. Zoals pannenkoeken bakken en ratatouille maken. En de manier waarop je macaroni kookt. Eerst het water koken en dan pas de macaroni er in.
We worden hier best vrij gelaten. Je mag zo laat thuiskomen als je wilt. Maar ik ben niet zo het type van uitgaan. Als ik uit ga in de stad ga ik naar de bios of café, of naar vrienden thuis. Als we vragen hebben over de post of iets anders, dan is er altijd iemand in het kantoor bij wie dat kan. Dat is wel heel prettig.
Ik werk vier dagen in de week in het Amsterdamse Bos als hovenier. Paden repareren, planten aanplanten, bankjes onderhouden. Drie jaar geleden begon ik als vrijwilliger. En nu loop ik er stage. Ik volg de opleiding Stedelijk Groen en Natuurbeheer bij het Wellantcollege in Amsterdam Oost. Dit jaar hoop ik af te studeren en mijn diploma te halen."
Humor, eerlijkheid en rechtvaardigheid, dat zijn voor mij pijlers in mijn werk.
Francis Huisman werkt full time als verzorgende in verpleeghuis De Die, op de afdeling somatiek. Daar draait ze alle diensten: dag, avond en nacht. “Ik verzorg de mensen, help met wassen een aankleden, medicijnen geven, injecties, wondverzorging, we doen eigenlijk alles wat met verzorging te maken heeft.”
Voor Francis, die al drieëntwintig jaar in de zorg werkt, was het altijd al duidelijk. “Als kind wilde ik dit al graag, mensen verzorgen, op de een of andere manier heeft het me altijd getrokken. Op mijn achttiende wilde ik niet verder met school, en ben bij een verzorgingshuis gaan werken. Langzamerhand heb ik mijn helpende- en verzorgende-diploma’s gehaald, en nu werk ik al zeven jaar als verzorgende bij Cordaan.”
Als echte Amsterdamse vindt Francis humor onontbeerlijk in haar werk. “Je kent je cliënten en weet wat je kunt zeggen. Een grapje en een dolletje, dan zwaait negatief gedrag meteen om. Humor, eerlijkheid en rechtvaardigheid, dat zijn voor mij pijlers in mijn werk. Ik doe het al lang, en heb altijd gezegd; zo lang ik met met plezier naar mijn werk ga, blijf ik het doen. Daarin is je team ook heel belangrijk in. Als de sfeer met collega’s goed is, dan werk ik lekker. Je hebt met z’n allen tenslotte één doel, en dat is dat je de cliënt de zorg kan geven die nodig is.”
Ik wilde altijd goed oud worden en dat is me gelukt!
“Ik ben Flory - officieel Flora maar zo kent niemand me - en ben getrouwd met Nic. We hebben een zoon en een dochter en wonen sinds een jaar of drie samen in De Buitenhof in een klein maar perfect appartement. Door een val met de fiets ben ik linkszijdig verlamd en in een rolstoel terechtgekomen, maar kleine stukjes lopen met de rollator lukt nog wel. Nic loopt ook moeilijk, maar gelukkig kan hij nog prima autorijden en maken wij samen zo af en toe een uitstapje. Dan gaan we lekker een visje eten in IJmuiden.”
“Ons appartement is perfect. De mensen die hier werken zijn heel vriendelijk en ik ben heel blij dat ik hier samen met mijn man kan wonen. Ik heb niet zoveel contact met de andere bewoners. Iedere middag om 16:00 uur speel ik een potje patience op de computer, dat is ook het enige wat ik kan met een computer. Op woensdag ga ik met een vrijwilliger fietsen op de duo-fiets. Dat zou ik het liefst iedere dag willen doen maar helaas is er een tekort aan vrijwilligers.”
“Voordat ik kinderen kreeg heb ik als coupeuse en ontwerpster gewerkt. Ik was niet alleen creatief maar ook sportief, veel fietsen en lekker roeien op Amstel. Omdat sporten niet meer gaat besloot ik om een cursus tekenen en schilderen te doen in het Rijksmuseum. Nu ga ik wekelijks naar de schilderochtend in De Buitenhof."
"Ik wilde altijd goed oud worden en dat is me gelukt! Ik heb nooit gerookt en gedronken en altijd veel bewogen."
Foto en tekst: Pascale van den Hoven - NED7
Door Anas heb ik geleerd dat hulpverlening ook echt voldoening kan geven
Als student psychologie koos Ruben Oudgenoeg voor een stage als vrijwilliger bij Markant. Hij heeft één client, de veertienjarige Anas. Een keer per week gaan ze samen in Amsterdam op pad. Anas begint nu in te zien dat een sportief leven vol gezonde voeding zoals Ruben dat leidt, ook wel iets voor hem is.
“Ik vond een half jaar geleden bij Markant een mooie stageplek, voor eens in de week. Ik heb één cliënt, hij heet Anas. Iedere woensdag haal ik hem op en dan ondernemen we activiteiten. Anas heeft een verstandelijke beperking en hij zit op een speciale school. Zijn sociale vaardigheden schieten nog wel eens tekort. Om die te verbeteren ga ik met hem de straat op. Daar komt hij in contact met leeftijdsgenoten en andere kinderen. Omdat hij zo klein woont, is het ook prettig voor hem en zijn ouders dat hij even uit huis is.”
Ruben en Anas kunnen het samen goed vinden. Als ze buiten zijn wandelen en praten ze veel. Ruben: “Momenteel zijn we veel bezig met zijn gezondheid, Anas heeft overgewicht. Wat geweldig is: sinds twee weken is hij ingeschreven bij de sportschool. Hij begint in te zien hoe belangrijk en ook hoe leuk gezond eten kan zijn. Daarom begint hij veel vragen te stellen. Als we langs voedingswinkels lopen zegt hij nu: dát is gezond en dat is ongezond. Zelf ben ik ook veel bezig met gezond leven en gezonde voeding, ik sport vier keer per week. Daarin ben ik -denk ik- een goed voorbeeld voor hem. Wat dat betreft is het een perfecte match geweest. Anas zit midden in de puberteit, en ik kan wel stoer overkomen; dat heeft een perfecte invloed op hem. Hij heeft iemand nodig om tegen op te kijken. De laatste tijd vraagt hij ook veel adviezen. Ik denk dat ik dus een positieve invloed op hem heb. Dat vind ik erg fijn om te zien. Het laat des te meer zien hoe hulpverlening ook echt voldoening kan geven.”
Vrijdag houd ik vrij, want ze wachten op me
Desirée van Os (48) zocht via vrijwilligerswerk naar een nuttige dagbesteding. Sinds november 2013 is zij vrijwilliger bij De Marke - De Meenthoek. „Ik zit in de ziektewet en ben ondertussen alweer twee jaar thuis. Sociale contacten miste ik enorm. Ik wilde me nuttig voelen, meedoen in de maatschappij. In het verleden had ik ook al vrijwilligerswerk gedaan met ouderen. Op die manier ben ik bij De Marke - De Meenthoek terecht gekomen."
Van Os eet elke vrijdag met een bewoonster, helpt één keer in de maand bij de bingo én is op vrijdagmiddag bij de soos te vinden. „Het doet mij ontzettend goed dat ik zoveel blije mensen zie. Ik heb het idee dat wij, als vrijwilligers, echt verschil kunnen maken."
Samen met het vaste personeel in De Marke - De Meenthoek voelt Van Os zich een echt team. „Natuurlijk nemen wij hun taak niet over", zegt ze direct. „Maar je probeert ze wel te ondersteunen. Als zij boven mensen aan het verzorgen zijn, kunnen wij beneden wat meer sociale dingen met de bewoners doen. Dat is ontzettend belangrijk, en natuurlijk ook hartstikke leuk!"