Aandacht voor Parkinson

Mariska: ‘Kenmerkend voor onze behandeling van mensen met Parkinson is de multidisciplinaire aanpak: professionals van diverse specialismen werken intensief samen in een team. We overleggen met collega’s van logopedie, maar ook bijvoorbeeld met collega’s van verschillende disciplines uit het VUmc. Zoals in het geval van mijnheer Van de Wal.’

Dhr Van de Wal is 72 jaar. Hij bezoekt 2x per week de dagbesteding in een van de woon- en zorgcentra van Cordaan. Mariska: ‘Mijnheer Van de Wal woont met zijn partner in het centrum van Amsterdam. Thuis waren er steeds vaker valincidenten. Mijnheer viel soms wel tien keer op een dag. Voor zijn vrouw werd de zorg voor haar man steeds zwaarder. Mijnheer is toen tijdelijk opgenomen in het VUmc, waar zij hem observeerden en probeerden de valincidenten te verminderen  door middel van aanpassingen in zijn medicatie.’

Marjo: ‘Na de opnameperiode hadden we contact met de behandelaren uit het ziekenhuis. Wat bleek: in de oefenzaal in het ziekenhuis viel mijnheer nooit. Waarom dan thuis zo vaak?’ Om dat te onderzoeken gingen Marjo en Mariska na de ziekenhuisopname samen op huisbezoek bij mijnheer en zijn echtgenote. ‘Door in zijn thuissituatie te stappen, konden we mijnheer observeren en daarna gerichter behandelen.’

Mariska: ‘Thuis is mijnheer veel actiever dan in het ziekenhuis. Bijvoorbeeld in de keuken. Wat opviel is dat hij met name viel als hij dubbele taken uitvoerde: iets pakken en draaien tegelijkertijd bijvoorbeeld, of lopen met warme kopjes koffie. We zijn nu tijdens de behandelingen op de plek waar mijnheer dagbesteding heeft deze handelingen aan het oefenen op een andere manier. De koffie vervoeren met een rollator bijvoorbeeld. Wonend in een pand met een trap lijkt lopen met een rollator niet handig. We hebben hier een eenvoudige oplossing voor bedacht: twee rollators! Het echtpaar is geadviseerd deze rollators aan te schaffen waarna Mariska opnieuw in de thuissituatie mijnheer zal gaan begeleiden in het gebruik van de rollator tijdens de dagelijkse handelingen als koffie zetten. Veel veiliger, en minder kans op een nare val met als gevolg het breken van een heup.’

Marjo traint met hem het opstaan van de grond als hij valt: ‘Nu is mijnheer steeds afhankelijk van de buurman of van omstanders op straat als hij gevallen is. Wanneer hij zelf op kan staan, is hij niet meer afhankelijk van anderen. Het ontlast zijn mantelzorger, bekrachtigt zijn autonomie en helpt mijnheer langer thuis te blijven wonen. Dat is toch wat iedereen wil?’